Weet je dat ik serieus overwoog te stoppen met schilderen en de hele boel op Marktplaats te zetten? Het wilde namelijk al jaren niet lukken. Ik begon steeds aan een nieuw doek, maakte in relatief korte tijd iets moois, maar werkte er veel te lang aan door. 'Even dit hoekje bijwerken, dit randje wegpoetsen...' Na een tijdje besefte ik dat ik door mijn verbeterdrang 'de ziel' uit mijn schilderij had geschilderd. Operatie geslaagd, patiënt overleden. Zo werden de periodes dat ik niet schilderde, iedere keer langer.
Maar... een paar jaar geleden fietste ik langs een knettergrote villa en fantaseerde dat ik zo veel geld zou hebben. Ik dacht: als ik zo rijk was, zou ik alleen nog maar schilderen... Huh, dat is een rare gedachte: ik schilder nog maar één keer per jaar! Hmm...
Vraag niet hoe, maar ergens in de afgelopen maanden heb ik ten volle beseft: ik bén een kunstenaar, ik moet en zal schilderen!
Sindsdien ben ik als een halve gare aan het schilderen, vaak tot midden in de nacht. Soms wil ik gaan slapen, maar zie ik allemaal kleuren voor me en ga ik toch maar aan de slag. Ik moet uit bed, mijn vuur moet eruit!
De truc is om snel te schilderen, zonder dat mijn brein er zich mee bemoeit. Mijn oog valt op een kleur en hup, die gebruik ik. Neon roze, echt? Ja, het zit er al op! Wat ik maak, is zeker niet perfect, maar er zit wel passie en beweging in, én bakken fijne energie. Perfectly imperfect! Naderhand is mijn atelier één grote chaos. Overal liggen natte doeken en het hele huis stinkt naar terpentine, maar ik ben in mijn element. Ik voel weer dat ik leef.
Reactie plaatsen
Reacties