Alles wat je altijd al over mij hebt willen weten... en nog veel meer!
Ik woon samen met Bronno. Hier zwemmen we de borstcrawl in Museum Voorlinden in Wassenaar.
Op deze gravure zie je ‘Het oordeel van Paris’ door Marcantonio Raimondi. Dit mythologische verhaal onderzocht ik voor mijn afstuderen op de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem in 2002.
Ik ben in het Brabantse Oss geboren. Deze vrolijke os uit Oss kreeg ik van mijn vroegere buurtjes als aandenken.
Mijn guilty pleasure. Mijn favoriet is die met
90% cacao van J.D. Gross van de Lidl.
Pure chocolade is goed voor je hart, toch?
In ieder geval goed voor mijn humeur :)
Als kind zat ik altijd te kleuren of te tekenen.
Mijn vader heeft wel eens gezegd dat ik eerder kon tekenen dan praten. Mijn ouders stimuleerden me om ook buiten te spelen, maar ik was nergens zo blij als boven een vel papier.
Ik roei een paar keer per week bij de
Roei- en Zeilvereniging Gouda en geef ook les aan beginnende roeiers. Hier zit ik in een skiff, dat is een eenpersoons boot.
Ik ben gek op honden: van lieve Golden Retrievers tot grappige teckels, en van eigenwijze Beagles tot vrolijke Labradoodles, ik vind ze allemaal even leuk. Ik word zo vrolijk van dat blije gekwispel! En van puppy's smelt ik helemaal.
Ik werkte een aantal jaar als medewerker Educatie bij Museum Gouda, waar ik
educatieve en culturele programma's maakte
bij tentoonstellingen over Erasmus, Fantin-Latour
en de vaste collectie van het museum.
Ik lees heel graag, al doe ik het te weinig. Mijn smaak is heel divers: van thrillers tot romans tot aan boeken over spiritualiteit. Ik heb ook een mini-biebje in de voortuin.
Ik heb lang gedacht dat ik simpelweg niet het juiste karakter had om een goede kunstenaar te worden: te rationeel, te georganiseerd.
Totdat mijn vader zei: 'Je was als kind altijd heel verwonderd over de wereld, altijd alles aan het onderzoeken.' Ach kijk, dat is dé mentaliteit!
Van mijn moeder leerde ik met liefde en aandacht te koken: goed, vers en zelfgemaakt voedsel. Mijn specialiteit is mijn kruidige pompoensoep, die is ongeëvenaard, al zeg ik het zelf. Vanzelfsprekend met een kloddertje crème fraîche erbij.
Als eerstegraads docent beeldende kunst en vormgeving heb ik lesgegeven aan allerlei doelgroepen, van kleuters tot studenten van de lerarenopleiding. Een deelnemer van een ateliergroep schreef onlangs: 'Marleen, bij jou kon altijd alles!' Dat vond ik een prachtig compliment. Momenteel geef ik alleen privéles of workshops op aanvraag.
‘Het voelt de laatste tijd of ik mezelf een beetje kwijt ben.'
‘Welnee, je hebt gewoon te lang niet geschilderd!’
(...gedanst/gezongen/getekend/ geschreven/gespeeld)
Kunst, in welke vorm dan ook. Ik kan niet zonder.
Voordeel van een kunststudie is dat je vaak op excursie gaat om allerlei mooie plekken in binnen- en buitenland te bezoeken. In mei 2000 waren we met de lerarenopleiding tekenen in Venetië.
Ik vind het heel rustgevend om dingen op kleur te sorteren; potloden, papier... Het absolute genot is de rood-roze-oranje was die ik één keer per jaar doe. Dan hang ik alle wasgoed met een mooie, vloeiende kleurovergang op het wasrek. Daar kan ik oprecht van genieten :)
Ik heb een aantal jaar dwarsfluit gespeeld bij Harmonie Concordia in Berghem. Ik was niet
erg fanatiek, achteraf kwam ik meer voor de gezelligheid dan dat de muziek me zo aansprak. Die rare bontmuts wilde ik nog wel eens 'vergeten' als we op straat moesten marcheren.
We wonen vlakbij de Reeuwijkse Plassen, daar is het in ieder jaargetijde prachtig. Ik wandel er regelmatig, liefst een paar keer per week. Op deze 'Surfplas' zitten regelmatig duizenden vogels.
Ik heb bij diverse onderwijsinstellingen en musea gewerkt. In 2009 werkte ik in het Mauritshuis in Den Haag als medewerker educatie.
Aan de Radboud Universiteit in Nijmegen studeerde ik in 2006 Cum Laude af op het gebruik van lood door de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer. Hier zie je zijn installatie 'Zweistromland' die tientallen loden boeken bevat.
Heerlijk om aan een kakelvers nieuw doek te beginnen; ik kan ervan maken wat ik wil! Tegelijkertijd voelt een wit doek soms intimiderend, want ik kan het verpesten. Mijn beste schilderijen maak ik vaak op doeken die al 'mislukt' zijn, want dan voel ik de vrijheid om te experimenteren. Eigenlijk wil ik altijd vanuit die mentaliteit schilderen.
Ik had vroeger een ratje als huisdier: Bert.
Hij was supertam en heel slim. Jammer dat dat ik weinig foto's van hem heb, want hij was echt m'n trouwste vriend. Bert is een keer door mijn groene verf heen gelopen en toen vond ik overal groene voetstapjes en groene drolletjes :)
Spiritualiteit speelt een belangrijke rol in mijn leven. Ik ben er van overtuigd dat het leven veel magischer is dan wij op het eerste gezicht kunnen zien. Ik voel mij het lekkerst als ik iedere dag mediteer om mij daarmee te verbinden.
Vroeger vonden mensen me vaak ‘een beetje apart’, ik vond dat nooit zo leuk om te horen.
Sinds ik dat omarmd heb als iets positiefs, heb ik het (opvallend genoeg) nooit meer gehoord.
Mijn bachelorscriptie kunstgeschiedenis ging over de spinnen van de Amerikaanse kunstenares Louise Bourgeois. Hier stond er eentje in het Gemeentemuseum. En dit was nota bene een kleintje!
Ik heb iets met bomen, vooral met oude bomen. Ze hebben iets majestueus, iets wijs. Iets van: ik sta hier over vijftig jaar nog, dus ik maak me niet druk. Het allerliefst zou ik middenin het bos gaan wonen, om dat gevoel van rust in me op te nemen. Deze prachtige boom zagen we tijdens onze vakantie in Wales.
Mijn favoriete kunstenaarswinkel is De Kwast in 's Hertogenbosch. Ik voel me daar als een kind in een snoepwinkel. In mijn ultieme fantasie word ik daar 's nachts opgesloten en mag ik alles gebruiken wat ik wil!
Deze mooie man fotografeerde ik in 2009 tijdens mijn reis door Ethiopië. Ik heb daar prachtige landschappen, mystieke rotskerken en vooral heel bijzondere mensen gezien. We zagen onder meer enkele leden van de Mursi-stam, die bekendstaan om hun bizarre schotellippen. Ook sprong er een keer een halfnaakte man met een speer uit de bosjes, wat voor mij voelde alsof we ongemerkt in een andere tijdzone beland waren.
In 2003 deed ik tijdens mijn studie Kunstgeschiedenis en Archeologie vrijwillig mee aan een opgraving op het Archeologisch Park in Xanten, Duitsland. Drie weken lang schrapen en zeven in een grote, soms bloedhete zandkuil en nauwelijks iets van waarde gevonden. In films lijkt het een stuk spannender. Toch interessant om een keer van dichtbij mee te maken.
Heb je nog vragen? Ik hoor het graag!